Een jaar later

20 augustus 2015. Deze dag staat bij mij niet in de boeken als meest favoriete dag. Had ik ‘m willen missen? Nee, dat niet. Want, als oud-Monutaan weet ik, afscheid nemen hoort bij het leven. Veel praten, overleggen, afscheid nemen, stress om alles goed af te ronden en over te dragen (alsof ik na die dag van de aardbol val…), laatste mailtjes versturen en veel emoties (van binnen dan, iedereen zegt ‘goh, je blijft ‘r best rustig onder’). Maar ook veel hartverwarmende mailtjes en lieve, bemoedigende woorden van collega’s en relaties. Tegen zeven uur trek ik de deur achter me dicht. Nou ja, spreekwoordelijk dan, met een draaideur gaat dat beetje moeilijk… Met een onwerkelijke gevoel rij ik naar huis en zeg als een soort mantra tegen mezelf ‘Ik werk niet meer bij Monuta’. Na bijna 15 jaar heel onwerkelijk.

Ik werk niet meer bij Monuta

Vandaag, precies een jaar later, kijk ik met gemengde gevoelens terug op afgelopen jaar. Ik vergelijk ’t een beetje met op reis gaan. Eerst bedenk je of je überhaupt wel op reis wilt. Ja, je hebt wel zin in een andere omgeving en avontuur. Ok, maar waar naar toe? Kamperen in Italië, een verre reis naar Zuid-Afrika of de bergen verkennen in Oostenrijk? Maakt niet uit, je gaat hoe dan ook allerlei activiteiten plannen voor die paar weken. Dat grote kasteel in die ene stad moeten we echt zien, die zonsondergang waar iedereen het over heeft mogen we niet missen en die excursie naar die bijzondere tempel staat op nummer 1 in TripAdvisor, dus… Maar die plannen lopen, althans bij mij, altijd net even een tikkeltje anders. Niet slechter, maar anders. Hoe zei John Lennon (of was het toch Allen Saunders?) dat zo mooi?

Maar goed, afgelopen jaar. De eerste weken (of zeg maar gerust maanden) heb ik me flink moeten ‘losweken’ van Monuta. Dat viel nog best tegen. Had ik spijt van mijn beslissing? Nee, dat niet. Maar je kunt ook soort van heimwee hebben en een omgeving en mensen missen, zonder spijt te hebben. En 15 jaar is best lang, dus dan duurt ’t wel even voordat het uit je systeem is. Ik leef niet om te werken, maar mijn werk speelt wel een grote rol in mijn leven. Ik leg er wel m’n hele ‘hebben en houwen’ in en ben nou niet bepaald een 9 tot 5 type.

Had ik nou maar…

Na een aantal maanden nadenken, uitrusten, onderzoeken, praten en wikken en wegen (dankje Anke van der Meulen!), heb ik eind 2015 de knoop doorgehakt om voor mezelf te beginnen. Als franchisenemer bij Prima Donna communicatieregisseurs. Enorm spannend en onzeker, maar iets wat ik eigenlijk al lang door mijn hoofd spookt en waarvan ik later, als ik oud en rimpelig ben, niet wil zeggen ‘Had ik nou maar…’.

Nu, een jaar later, ben ik er nog lang niet. Ik ben onderweg, m’n koffers zijn gepakt, besloten waar ik heen wil en wat ik allemaal wil gaan doen, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Een weg waarbij ik moet beslissen of ik links- of rechtsaf wil (of misschien gewoon nog even rechtdoor), af en toe totaal de weg kwijtraak en zelfs soms afvraag waarom ik ook alweer op vakantie wou… uhh, voor mezelf ben begonnen. Maar het is ook volop genieten! Van het feit dat ik met m’n vak bezig kan zijn, mijn kennis en ervaring kan toepassen bij nieuwe vraagstukken in allerlei uiteenlopende branches, mijn tijd meer kan indelen zoals ik zelf wil, nieuwe mensen leer kennen en mezelf volop aan het ontwikkelen ben. Want dat ik afgelopen jaar veel geleerd heb, staat als een paal boven water.