En toen was het even stil
Je bent me al een poosje niet tegengekomen.
In real life sowieso niet, dat is logisch in verband met de huidige corona-situatie. Ik bedoel niet op LinkedIn, Facebook of op een ander sociaal medium.
Mijn leven stond namelijk even stil. Aan de andere kant ook totaal niet, aangezien ik enorm werd geconfronteerd met het leven, namelijk dat deze eindig is. Op 14 maart werd mijn vader verkouden en 12 dagen later overleed hij nadat hij vijf dagen in het ziekenhuis heeft gelegen. Covid-19 heeft hem helaas niet overgeslagen. De dagen voordat hij overleed was ik maar met één ding bezig: hij moet beter worden.
Een ander scenario paste niet in mijn hoofd.
Van werken kwam al snel niks meer terecht. Nu moet ik zeggen dat de week daarvoor, de eerste week van de semi-lockdown, ik ook al moeite had met concentreren. Niet naar De Fabriek, niet naar SVn, andere opdrachten die werden gecanceld. En stiekem, heel stiekem vond ik het wel fijn. Ik had het namelijk veel te druk en kwam echt uren tekort.
Maar dat gevoel veranderde dus al snel in zorgen maken om mijn vader.
Twee lieve, leuke mensen verliezen. Dat hakt erin.
Nu, een week na de kleine, maar mooie en intieme uitvaart, legt het verdriet om mijn vader een grauwe sluier over alles wat ik voel en doe. Naast mijn vader zijn we afgelopen zondag ook onze neef en goede vriend Elia verloren. Niet onverwachts, maar als het moment daar is, krijg je toch een flinke klap. In nog geen twee weken tijd twee lieve, leuke mensen verliezen. Dat hakt erin.
En tóch geniet ik van de warmte van de zon, de vogels die fluiten, de wandelingen met Youri (onze Flatcoated Retriever), de mooie pot met viooltjes die we van onze lieve buren hebben gekregen en kan ik lachen om de soms gekke grollen van mijn dochter.
Kleine lichtpuntjes die de komende tijd vast groter worden.
Waarom schrijf ik dit?
Enerzijds omdat erover schrijven ervoor zorgt dat die steen die op mijn maag ligt, iets lichter wordt. Maar ook om weer een begin te maken met contact maken en communiceren met de buitenwereld. Over mezelf, wat me bezighoudt, wat mijn plannen met mijn onderneming zijn, hoe ik jullie misschien kan helpen.
De afgelopen weken bestond mijn wereld vooral uit mijn gezin, mijn moeder, zus en broer. Zie het dus als een soort koppelstuk naar mijn werkleven en naar content die ik de komende periode weer ga delen. Zoiets. Het voelde niet goed om dit deel van mijn leven te negeren en gewoon over te gaan op business as usual.
Dat usual is nu natuurlijk überhaupt even niet aan de orde…
Hou je haaks.